Jesteś snem, tylko snem

jesteś marą

Pełno ludzi wokół ciebie

tańczą, korowody słów

biegną dreszczem

A ty niby gdzieś daleko,

chociaż możesz być za ścianą

Pijesz z ust bezwładnych twarzy

ich oddechy

Jesteś snem, jesteś koszmarem





A w tym śnie, w tym koszmarze

może nawet tuż za ścianą,

biegnę w las poboczem drogi

i choć słaby, coraz słabszy

zmuszam wciąż mdlejące nogi,

by dogonić coś bez twarzy

i gdy jestem coraz bliżej,

prawie łapię to za fraki

Cienie schodzą coraz niżej

To odwraca się i nagle

milknął wszystkie leśne ptaki

Świat odpływa coraz dalej

To zniknęło a ja staję

Jedną nogą jeszcze we śnie

drugą trzymam już na jawie





















































































oświadczenia episkopatu

Eh, stało się

Cześć! Jak się ma pogoń opadającego z sił za zjawą do awersacji?

Cześć Wojciechu, chciałem tu wyrazić stan, kiedy jest się bardzo blisko czegoś co wydaje się realne, ale koniec końców okazuje się, że nigdy nie istniało.

A w połączeniu z awersacją chodziło mi o pokazanie braku zdolność do ponoszenia konsekwencji kierownictwa organizacji jaką jest Kościół katolicki z siedzibą w Polsce i bezcelowość czekania na konkrety. Niby wszyscy wiedzą, że powinno się coś wydarzyć i za chwilkę będzie przełom, a tak naprawdę rzeczy rozmywają się i znikają, jak w przypadku ukrywania czynów pedofilskich, za co żaden z biskupów nie został wywalony z fuchy.

Najwyraźniej przekombinowałem

Pozdrawiam