Ten co język zna szlachetny,
Choćby był, przedziwny, szpetny,
Pośród obcych, w dziczy, w tłumie,
Zawsze innego zrozumie.

Mnie francuski wciąż podniecał,
Niczym starca, krótka kieca
I dążyłem bez wątpienia,
Do jego doskonalenia.

Jako dziecię, wręcz pacholę,
Od przedszkola, potem w szkole,
Uczyłem się pilnie, wiele,
Żeby mistrzem zostać w dziele.

Spotkałem w Bordeaux dziewczynę,
Gdy francuskie piła wino,
Chociaż lżej było po rusku,
Zagadnąłem po francusku.

Rzekłem do niej: - Daj mi trochę.
Zapłacę, nie za darmochę,
Chciałbym "france" podszlifować...
A więc mnie ku wiedzy prowadź!

Na tym się historia kończy,
Los na zawsze nas połączył
I do dziś wspominam mile,
Te spędzone razem chwile
























































































przy minecie

Gacek! też zaczynałaś już jako pachole!?
mnie do tej pory ciągnie do francuskiego... ale to nie zasługa szkoły tylko M. Wisłockiej. pozdrawiam

Boob :)
Teraz już mam sklerozę i czasami daty mi się mylą od kiedy zacząłem po francusku,
ale ten smak do dziś mi pozostał w pamięci
















































i na ustach

Pozdrawiam

i od tego czasu zadnej degustacji?












































































wina francuskiego?

Czasami jakieś resztki liznę po pijaku
































































z kieliszka