Erekcjato nowego życia

[Potylica]

Joanno,
Nie pamiętam twej twarzy, gdy już w łonie matki
latałem za tobą. Czyż pozwolimy, aby o naszym
szczęściu rozsądzały lata?
Joanno…
Złożę się w ranie twego serca, które zbyt długo cierpiało,
aby ukoić je obietnicą nowego, lepszego życia. Na przekór losowi.
Choćby miało to trwać tylko chwilę.
Joanno…
Nic już nie czuję prócz ciebie. Ten głód który wzmaga się
we mnie… pragnę cię. Wejdę w ciebie, kochana,
całym sobą. Przyjmij mnie.
Joanno!
Nie zniosę odmowy… Zbyt długo czekałem na aksamit
twego wnętrza. Będę toczyć te żyły euforią
wzlotów i uniesień.

W tobie, ze mnie, bezkres białych istnień.
Nie znam piękniejszego łona dla moich przyszłych dzieci.
















































































Larw.