kochani moi wizjonerzy
tak w pierwszych słowach tego listu
pękam ze śmiechu pro publica
i wieszcze “arte” (patrz - cudzysłów)

szkoda mi kliknięć szkoda spacji
dla wizji z gruntu do kastracji
dla ach, dla och - ponadczasowych
górnych i dętych jak balony

wielbiących miłość górnolotnie
oddolnie schodząc po przyjemność
po instynktowne rozwiaz(ł)ania
puenty - jak nic - do przemilczania

wam sacrum pławi się w profanum
pseudo_udolnych erotyków
miłosnych songów i peanów -
głupota w nimbie retoryki


wieszczę - mam pewność
wierzcie - pewność

wy_piszcie
sobie
długopisy


schodzę ze śmiechu do podziemii
gdzie nie ma kluczy semantyki
a wizjonerstwo i profetyzm
zostawiam z “achem” i z “niestety”































w jasnowidzącej awersacji