I płacz
I w płaczu smętny taniec
I łza co tęczą
Co się zdaje na nic
I śmiech
I przezeń skryte żale
I radość co wrzecionem
Co zakłuje w palec
I ból
I w bólu radość nieopisana
I rana co znamieniem
Co wskazuje na cię
I krzyk
I rozpacz zeń wydarta
I spokój któren zmorą
Któren łza wyparła
I nic
I nic tak przepełnione
I puste w niespełnieniu
Co mi każe spocząć

10 za mistrzostwo formy : )
co do tresci mam watpliwosci, co ich dookreślić nie mogę, ale z drugiej strony jak tu bezmiar słowami ogarnąć.

Raczej nie przepadam za stylem retro, ale tym razem jestem na tak. Podoba mi się zarówno strona techniczna, jak i wizualna. Treść również na duży plus.

lila, santa :)
rzadko zdarza mi się popełnić coś takiego, w takiej właśnie formie, nadającej impresyjne ramy utworowi, po prostu rozbłyska jedna myśl implikująca dlań nadbudowę
( heh, w zasadzie nie zamieściłabym tego ale, że tak powiem 'wpadłam' i poprzez to spłodziłam-publikując rzecz powyższą zobligowana słowem wypowiedzianym)

wyglada to plastycznie nawet nawet, moglas to w eksperymentach umiescic

fobiak, nawet pierwotnie miałam takie plany, ale zaniechałam ich realizacji, gdy uzmysłowiłam sobie co tak naprawdę mieści się w tym dziale
stąd kontrastując i porównując pomyślałam sobie, że chyba trochę za mało innowacji byłoby w moim 'eksperymencie'

zdecydowanie na tak...i do wielokrotnego czytania...

dziękuję łagodna za wyrazy tutaj popełnione :)