w paradzie paradoksów ludzi życie mija,
mijając rozpędzonych nie raczy omijać.
zjawiska (prze)mijania nie pomińmy ciszą -
ciszyć się przyjdzie wszystkim; cieszą, póki słyszą.

za winy się obwińmy, nie karmmy karami ,
do bytu (nie do zbytku) w tym byciu dotrwajmy,
tam śmierci już nie będzie - zostanie za nami.
paradoks niczym para ulotni się z łzami.

o mieniu (do)mniemanie też mnie nie ominie.
niczym kiedy się stanę, mniemanie też minie.
więc cieszmy się, więc ciszmy, bo było - nie było,
przemijać nie minąwszy ni minuty - miło.


.

ela, czy ja tak się zgadzać muszę z tobą w pełnej rozciągłości, mogłabyś chociaż walnąć jakiegoś byka w dokarmianiu :P

wiersz wrażliwy i słodzi, ale mi się podoba bo jest pisany typem Negocjatora(osoby która z każdym znajdzie język)