w moich wierszach są cztery dziurki przez które można podglądać

…nic nas tak nie dotyka
jak świadomość samych siebie

chęć posiadania zawsze napawa mnie dumą
wbrew wszelkim ideologiom najlepiej dać się ponieść
zgodnie z płynnym ruchem bioder i to odbitych
w setkach egzemplarzy bez rozmazywania na szybach
pozostawiając miejsce po przecinku dla tlącej się
nadziei papierosa w monotonnym bezdechu
nasączonym czekaniem

chciałbym być wtedy językiem można by godzinami
kosztować uległość czy ogłosić koncert życzeń
z dostąpieniem wniebowzięcia na wysokości
podniebienia czasami mam wrażenie jakbym
puszczał papierowe statki albo próbował
wylizać się z dna kieliszka

trzeba mieć jedynie
szerokie gardło by to wszystko przełknąć

gdyż każda miłość ma swe
swędzenia w trzeciej przemianie
ze strzępem piór między
pachami

(niekiedy aż da się poczuć że coś tetryczeje)

nie będę tu mówił o szczęściu bo po co od razu
padać na kolana gdyż to tylko takie wielkie
pierdut które zostawia odciski i wizje

na sieci zmarszczek

i to wystarczy, bo ty raczej malo dbasz o to, co sie tutaj wypisuje.

też mam czasem wrażenie jakbym puszczał papierowe statki albo próbował wylizać się z dna kieliszka...
ozon bardzo wiele pisze wewnątrz tych wierszy...

na tyle duzo i na tyle rozmaicie, ze nietrudno znalezc chec na to wylizywanie.
osadow osiadlych na dnie mysli.

zajebiste
heh, czasami odnajduję siebie w Twoim pisaniu, a zwłaszcza w tym płynnym ruchu bioder

z endoprotezą

Czytałam kilka razy i za każdym co innego dostrzegłam, pewnie nie wszystko. Słowa jak u Kasandry, albo barda współczesnego, wiele treści jawnych i wiele z domyślenia. Lubię coś takiego... pobudziło do napisania tych słów, to znak, że do mnie coś dotarło, nawet teraz jak idę przez mrok. Dziękuję.