(... Tak na zakończenie)



Pani do twarzy w tym roku i w tym smutku.
Przed rokiem nie widziałem - nie przeczuwałem
czasu, w którym zastygają oczy - dwie sarny
tnące przesiekę - wpół. Wpół do godziny
tej albo tamtej. Celuję w zatrzymywaniu
chwil, a pani w tym roku do twarzy w powiększeniu -
z ukosa i z bliska - widać jak wpół przymyka się
pierwsza sarna. Druga wyprzedza myśl, że oto
smutek w kadrze jak u modelek Modiglianiego.


Źrenicą oka nie spoglądasz. A jesteś - w obiektywie.


Do twarzy w tym roku pani. A pani mi mówi oczami,
sarnami, przesiekami - wpół tnie. Wpół - chwytam
soczewkami w powiększenie - optyczny zoom zbliża
mnie do pani. W tym smutku niedopieszczonym źrenicami.

Piękne.
I to, i wszystko inne co zamieściłaś.

Cześć anty-czko. :)
Trochę się napisało przez te lata, kiedy tutaj mnie nie było. W tym trochę niezłych kawałków (nieskromnie powiem, bo jakiś progres być musiał).
Szkoda, że tu tak wyludniło się, ale cieszę się, że Ty i Ania zajrzlyscie. Dzięki.

Do zoba gdzieś kiedyś!

Dzień dobry Elżbieto, skąd się bierze smutek? Czy i kiedy sarny są smutne? Przed czy po utracie koźlątka? A może uczucia są tylko archaiczną machiną parową, która zawsze pchała ludzkość ku krainom otchłani?

Dobry wieczór, Wojciechu. Sarnie oczy w odniesieniu do kobiety, są symbolem smutku, takiego cichego, niezwerbalizowanego. A smutek - no cóż, jest jedną z emocji i jak wiele innych istnieje wbrew. Tak po prostu.