po raz ostatni trzymającą
mojego ojca za dłoń wyciągnetą
nie mogąc się pożegnać ani
wyrzucić siebie zza jej pleców

z życia całego niedopowiedzieniem
odczyściłam ujęcie uśmiechniętych
dwojga ludzi patrzących na siebie
a mnie tam nie było

przezemnie byli tacy rozkojażeni
chyba...za dużą uwagę skupiali
na mnie i moich poczynaniach
zapominając o sobie

i słów im zabrakło i powiedzenia
tego co ważnym zdać by się mogło
słabo wypadło to pożegnanie
czasu zabrakło czasu zabrakło...

Cienista lubię Twoje wiersze o czym juz wiesz jednak, nie wiem do końca co powoduje, że przez ten utwór się dość opornie brnie. Być może to wina składni. Wrócę do tego wiersza jeszcze później, może coś mądrego wymyślę.
pozdrawiam:-)
aa przeze mnie i rozkojarzeni

chcialoby sie czasem czas odrobine cofnac, nadrobic to, czego tak naprawde nadrobic sie nie da.

no własnie ...chciałoby sie
ale niemozliwoscią są chwile;)

smutne

czy ja wiem kawa?
z czasem najgorsze wkurwienie mija