nienawidzę zgiełku, roześmianych twarzy,
puste miejsca wybieram i w nich topię smutek,
chcę się ciszą upijać, nie myśleć o niczym,
i obraz wyrzeźbić niewidzialnym dłutem

lecz dzisiejsze dłuto mocno ręce parzy,
stępione w młodości zamilkło zmęczone,
jak niemodny zegar z urwanym wahadłem,
odliczam minuty kukułczym ogonem

drażnią mnie zapisy o marności trwania
-puste gesty i słowa które nic nie znaczą,
odlecę na skrzydłach w tajemniczą przestrzeń
gdzie oczy poety wnętrzem serca patrzą

a ja sie upiję
dobrze sie czyta:)

ciekawe gdzie ten ćwok fobiak sie zapodział

świetny wiersz tylko dla mnie trochę tytuł nie pasuje, chyba że ja inaczej pojmuje skostniałość

lila pisze:trochę tytuł nie pasuje, chyba że ja inaczej pojmuje skostniałość

skostniały jest to synonim słowa zdrętwiały, zmartwiały i stąd tytuł

to jedno ze znaczen , drugie to też:

rutynowy, schematyczny, stereotypowy, szablonowy, sztampowy, tradycyjny, uporządkowany, utarty

dla mnie osobiście podmiot liryczny w tym wierszu ani na rutyniarza ani na zmartwiałego nie wyglada, sama chociażby chęć ucieczki od zgiełku w "tajemniczą przestrzeń " gdzie oczy poety patrzą "wnętrzem serca " na to nie wskazuje