zgubiłem przestrzeń dzieląc włos na troje,
rozmyłem wiatrem wspomnienia młodości,
dzisiaj pokutne szaty muszę przybrać,
by w moim wnętrzu nowy dzień zagościł.

nie chcę żałować tego co minęło,
bo to co przyszło byłoby zmyśleniem,
- iluzorycznym okruchem istnienia,
w tajemnych kartach przemijania.

więc ruszam w drogę po wertepach życia,
po trudnej drodze która muszę przebiec,
patrząc na słońce które niesie przyszłość,
nie oglądając nigdy się za siebie.

smętne to jakieś takie, i nawet nie idzie o to, ze smutne, ale jakby z wysiłkiem napisane :)
znaczy, dla mnie

gdybym miał liczyć sylaby... zostałbym matematykiem albo beletrystą...