to było zaplanowane razem z przyjściem
teraz odlatuje na grzbiecie chmur
coraz dalej i dalej

już nie mam siły konkurować z mroczną panią
zabiegać o prawo do następnego dnia
o niewymuszony uśmiech maskujący cierpienie
o miłość która już nie nadejdzie

szybuję po strzępach wspomnień
chwytając jej bezcielesne ogony
w nadziei że to jeszcze nie trwanie

zniechęcenie odbiera zmysły
demencja będzie gratyfikacją

- impulsem ostatniego lotu

smutne, taka starcza beznadzieja

ich ogony chyba nie jej bo wspomnien

ja slysze szelest ostatniej zapisanej kartki w dzienniku.

Ja myślę, że tytuł jest trafny nie można składać broni

Klimat doskonale zbudowałeś.
bardzo dobry wiersz.