Woda nieznośnie znowu kapie z kranu
dzierga szydełkiem zaoczne tortury,
rytm kropli jątrzy, brzmi w uszach - nie żałuj
ściegów zniszczonej, wyblakłej gipiury.

Haftem znów mamisz delikatne płótno,
z uporem blade już, ceruję kwiaty,
latem zeszyłeś z koronką nieufność
psując osnowę, ongiś tak bogatą.

Cień na śmietniku leży ażurowy
z cienkim batystem zniknął dziś nieborak.
Nowa soczewka na oczach matowa -
stracił haft kolory, nie cieszy swym wzorem.

witaj
Lilak
Smutny ten Twój wiersz, między kolorowymi haftami jest gorycz i zwątpienie. Miłość przemija i blednie, starzeje się jak płótno które nie ma już swojej "pierwotnej" świeżości.
Podoba mi się pomysł na metafory w tym utworze.Jestem na tak.Pozdrawiam serdecznie.dzięka

Lila:)
Do haftowania jam, nie skory,
lecz też dostrzegłem metafory.
Jedynie wtedy fest haftuję,
jak mocno w piciu przeholuję

to mamisz mnie denerwuje, chyba zmieniłabym na pokrywasz

Boob:) dzięki takie życie
Gacek :)
Haftuj na zdrowie
każdy przepity żołądek Ci to powie:)
Ann13 jednak zostane przy tym mamieniu, bo "pokrywasz" zmienia sens ..
dzieki :)

ładnie podane to przemijanie i względność... Podoba mnie się, Lilak :)

Tak, obiektywnie patrząc, dobrze napisane.
Niestety z mojego subiektywnego koszyczka z włóczką za bardzo koronkowe.