Zanim dotknę stopą dna, rozstąp się
na dwa, rozstąp się na dwa.

Mam czelność badać szkliste kopuły.
Oderwana od barwnej mozaiki, krawędzią
warg porysuję cudze nieba. Tam na dole
polepione losy. Dziś obejmę puste
ruiny, gdzie cisza świdruje kamienie.
Znajdź mnie.

Wezbrane czerwienią, napięte siłą skurczu,
niech popchnie mnie dalej, bym nie wytrąciła się
z obiegu przyparta nurtem do muru. Później
mogę dać mu pęknąć. Wejdź we mnie.

Zanim dotknę stopą dna, rozstąp się
na dwa, rozstąp się na dwa.

Wcisnę cię głęboko między gąsienice cegieł.
Zbuduję cztery ściany zwarte w kwadrat,
abyś mógł odtąd zamieszkać między drugim
a piątym. Wygładzisz ostre kanty, już nie będę
ostrzyć sylab. Zostań.

Wtłoczony w pogięty pytajnik, wtopiony
w przejrzysty dach rozległego atrium,
odciskasz dłoń dopiero na szarych, kamiennych
tablicach. Usłysz mnie.

Zanim dotknę stopą dna, rozstąp się
na dwa, rozstąp się na dwa.

zaniepisałam

10

a ja mam pytanie. czy widzial ktos kiedys niebarwna mozaike?

Heh, umiesz Ty pisać, dziewczyno!
A do Wojtka- jak nie widziałes czegokolwiek, to zawsze w wierszach możesz to zobaczyć. To taki magiczny świat...

Czyli dalej bawimy się w przeszłość...

ovocku! wszystkie pochwały zostały juz wypowiedziane- cóż można wiecej

pzdr.kamil

ps. Wojtku no cóz Ci mogę powiedziec w sprawie mozaiki ...zreszta powiedziała to Elutka

boski, swietny, ekstra :)

[ Added: 2008-06-26, 19:35 ]
tylko ten "pytajnik " ale to nic :)

Podoba mi się, sczególnie ostrzenie sylab. :>