moje oko
układa się do snu,
kiedy za osłoną
bijącego na alarm szaleństwa
pojawia się przyjemne zmęczenie
całodobową strofizacją
samożywnego układu poetyki zmyślonej

wtenczas drugie
w kulminacji nicnierobienia
maluje się w świetlanej feerii
i snuje nocną opowieść
do niewiemkiedy

..."nic-nie-robienie", koszmarnie kocham to słowo.

a mi póki co jest obojetne.
a jak sam wiersz?

Sam wiersz bez tego słowa i paru innych utrzymanych w tej samej tonacji, byłby "niewiemczym".

Pozdrawiam, Roksana K.

nie masz pojęcia, że o to chodziło.

zawsze tak piszesz?

Nie, rzadko kiedy.
Wolę inne tematy.

I to w pierwotnej wersji nie był wiersz, ale na próbę na tę stronę zmieniłem nieco jego przeznaczenie.
Czemu pytałeś?

Pytałem, ponieważ się zdziwiłem.