Złotych masek tłum
W mistycznej świątyni dnia,
Przeciskający się szmer
Uciekających płytkich chwil
Gdzieś pomiędzy, jedną a drugą,
Jest te ostatnie, uderzenie w piersi
Duszącej się przepychem
Zamalowanych ścian
Bez okien na przyszłość,
I choć na chwilę podnieś powieki
By światło, dotknęło twej duszy
Zaszytej w kieszeni, pełnej wyblakłych fotografii.

Dawid od wczoraj czytam już któryś raz z kolei ten wiersz.
Z jednej strony przyciąga swym przesłaniem, z drugiej odrzuca - przynajmniej mnie - swą...nie wiem jak jednym słowem określić...O! Ornamentyką? Nadmiar ozdóbek i niczemu nie służących dodatków rozkłada ciekawy pomysł na łopatki.