nie uciszę bólu bębenków
świdrowanych przedwczesnymi
widmami

a kiedy pokręcisz głową
na znak niezrozumienia
powiem ci
wyobraź sobie bramę
przez którą mogą przejść
tylko wybrani
siebie gotowego do skoku
gdy w chwili największego
napięcia mięśni stwierdzasz
że nie możesz tego zrobić

coraz mocniej wgniatam
twarz w pręty oszukuję siebie
cofając wskazówki
bardziej ślepa
chcę zobaczyć więcej niż nic
i pocieram wciąż ramiona
okłamując słupki rtęci

zobacz
moja ziemia drży
a niebo opiera się już tylko
na świerku jednej koronie

masz taki styl... taka umiejetnosc, ze wciagasz do swojego swiata czytelnika...mnie zawsze wciagasz
milo Cie czytac
powtarzam sie ;)
pozdrawiam

Bo to prawdziwy Ovoc.

:)))))))))))))))))