to była wąska droga i tak smukłe szpilki,
że kocie łby raniły kłując oczodoły
i tnąc czoła. podobnie wąska była kartka
i nos, i pismo, którym zapisano adres.

przy gruzowisku wolno (cegła, rant, zaprawa)
rosła woda. wzrastało też zakłopotanie
i zamęt mgławych wirów. może przeoczenie
człowieka, co wyburzał kruchą pewność domu.

z początku kilka myśli (matka, pies, dywany)
skutecznie zamulało wizję płytkiej wody,
która płytkość gubiła z każdym milimetrem,
wzbierając cicho, miękko, wcale nie złowrogo.

(kolana, uda, biodra) wilgoć nie omija
pachwin, wgłębienia pępka. na ulicy obok
życie przecina ostry gwizd syreny. klakson
nerwowo budzi oczy. potem umysł. nadal

bez fal, zaburzeń, gniewu (palce, łokcie, włosy)
płyn wchłonął wszystkie wastwy tkanek, które łatwo
ulegną rozkładowi. (rzęsy, kilka zmarszczek)
jeszcze rozprysk pęcherza, jeszcze parę baniek.

Miranda X pisze: wastwy

warstwy chyba. poza tym nie mam nic do napisania.

nie masz to nie pisz nic

tak, warstwy, przepraszam za literówkę

troche za duzo przerzutni. rozpraszaja moja uwage.