Mistyczna leszczyna wiedzy
Nie łatwo wydrzeć jej tajemnice
Od zarania istnieje
Zawsze będzie istnieć
Spragnieni słodyczy jej owoców
Wciąż mitrężnie je otwieramy
Czując raz słodycz raz gorycz poznania
Nigdy nie przestaniemy jej pragnąć
Nigdy nie zaprzestanie owocować
Sięgamy tylko po owoce na wysokości dłoni
Złoty orzech jest na jej szczycie
Kiedy dusza ludzka urośnie do jego poznania?

Czując raz słodycz raz gorycz poznania
Nigdy nie będzie nam jej dość
Nigdy nie przestanie owocować
Sięgamy tylko po owoce na wysokości dłoni -jak ty to ładnie przerobisz
to ja tobie 10 dam:)

bardzo podoba mi się ta przenośnia i w tekst jej ubranie

pamiętam dzikie stare leszczyny na wsi gdzie jezdzilam jak mała byłam. trzeba było się nieźle wspiąć żeby znaleść chociaż jakiś orzech.
a i tak większość była robaczywa albo spleśniała. trzeba było szukać kamieni rozłupywać i dopiero na samym końcu dowiedzieć sie czy jest tam coś czy potrzebnie się trudziłam.
te z górnych gałęzi były najzdrowsze ale nie raz spadałam i zaliczałam siniaki do letniej kolekcji.

to jak ze zdobytą wiedzą i doświadczeniami nie zawsze mają sens i warte są zachodu bo i tak sięgać bedziemy dalej na błedach się nie ucząc licząc że przypadkiem coś zyskamy

Wy moje dobre duchy opiekuńcze, raduje mnie każda taka uwaga. Jedna mała uwaga, nie jestem doskonała i nie pędzę do doskonałości "na złamanie karku". Ale czytając Waszę uwagi napewno poprawiam coś w swoim "warsztacie" i myśleniu. Gdy zacznę pisać na 10, wtedy możecie być pewne i pewni, że macie w tym dużą zasługę. Dziękuję za trafne uwagi.