i na co czekasz...jak z dzieckiem
co zabłądziło w leśnej głuszy

a z duszy prośba się wyrywa
spływając wyznaniem najprostszym

strumieniem łez wypraszając
to co niezamierzonym być miało

uleciały sny uwalniając realia
słońce wzeszło z tęsknotą,dłonie

wyrywają się ku twojej twarzy
nieogolonej zmęczeniem

a ja wciąż niezmiennie
za twoimi plecami stoję

zbudz się
do jasnej cholery wreszcie

kiedy mam Cię Kochać, cieniu?

smutno tak bedzie wam tylko w parze
przyłaczę się

bo do kochania, to ja pierwsza, haha
ale nie ostatnia:)

no w trojkę to zawsze razniej

wy tu sobie pitu pitu
a o wierszu ni chujutki...wredasy jedne:)

no wiersz zarąbisty cieniu :)
hah, i tytuł ma taki smieszny, heh, fajnie by tak było, gdyby ten wymyslony, tak na jedno zawołanie mógł od razu zapałać
nie tylko chucią w trzewi płynącą

heh, no ladny wiersz cieniu i nie ma co w nim poprawic nawet...
dloni bym sie przyczepila ale...
wygladaja na zamierzone, w tej linijce...wiec trudno je dotykac...
:)