Stworzyłem świat; a w nim
przepyszny kawałek lądu.
ÂŚmiał się ze mnie i ujadał
Judasz – uczeń ukochany.

W sumie szukałem pól ryżowych
do palenia; ciernistych dolin
krwi łaknienia; Menstruacji obfitej
jak płacz spadających liści.

Poznałem więc świat
pełen ludzkich uśmiechów
i syków przy porannej kawie.
Dobry wynalazłem świat.




































z bombą atomową

awersacja nie zaskakuje, bo jeśli narratorem jest bóg to jest nieprawdziwa
podoba mi sie pierwsza i ostatnia zwrotka ale tej środkowej nie rozumiem w ogole

myślałem o Oppenheimerze tak, aby wyszło, że o jakimś bogu...
ale drugiej strofy też nie rozumiem
pewnie napisałem ją dla tej menstruacji
jaki z tego wniosek? nie pisać po pijaku, nie w 5 minut i przespać się z tekstem

hm no to teraz nie kapuje jak ma się ten tekst do Oppenheimera

ja też, lila... to chyba tajemnica Los Alamos

Przyjaciel opowiadał mi kiedyś, jak zostawił na kilka minut swojego czteroletniego synka w pięknym ogrodzie, a sam wszedł do pobliskiego domu, aby coś tam załatwić. Kiedy wrócił, chłopczyk zawołał pokazując świat naokoło: "Tatuś, ja to wszystko stworzyłem!"
Pozdrawiam.

a ja pamietam scene z króla lwa , jak ojciec stoi z synem na skale i mówi " synu to wszystko kiedyś będzie twoje"

...Marnotrawny syn powiedział swemu ojcu: „Oddaj mi to co będzie moje, kiedy umrzesz”,

Zamiast 'przepyszny kawałek lądu' przeczytało mi się 'przepyszny kawałek tortu' i koniec. Wyobraźnia nad którą nie jestem w stanie zapanować, bo to ona panuje nade mną nie pozwala mi skupić się nad tekstem. Skądinąd calkiem niezłym.

jakoś 'i' w awersacji mnie denerwuje, jakby było dopełnieniem , dołozeniem do reszty

może 'z'?