poranną mgłą spacerując
po alejkach parkowych
myśli wróciły do głowy
o tym co mogłam mieć

słucham szumu drzew
słyszę odgłos spadających liści
wracają sny nijakie
kiedyś niezrozumiałe

teraz już wszystko jasne
wiosna nie przyjdzie
jak co roku nie przywitam jej
i zgasną radości

w pierwszym dniu listopada






































































wykopię cię mamo

przywaliłaś tą awersacją , na tle melancholijnego lekkiego tekstu jest miażdząca

czyli to jest erekcjato llka?
jak tak to się cieszę

no chyba tak bo okazuje sie ze to nie melancholia tylko rozpacz

to prawda

ja wracam do tego tekstu już kolejny raz,
i na tle awersacji nadal nie wiem co powiedzieć....
pięknie namalowałaś obraz w tekście...
a dalej już nic nie powiem

ja wiem, że to osobiste po awersacji się zrobiło... i tak dalej... ale...
po co matkę odkopywać?... niech odpoczywa w spokoju... chyba, że chodziło o wykopywanie w sensie mentalnym... na zasadzie: "mamo... dzisiaj myślę tak jak Ty, a kiedyś nie mogłyśmy się dogadać"...

nawet jedną zabawną rzecz tu odkryłem natury ogólnej... możnaby starać się przeprowadzić podział poetów na dwa rodzaje: ci, którzy jesienią piszą o wiośnie... i ci, którzy wiosną piszą o jesieni... ale... trudno byłoby mi Ciebie, cieniu, zaliczyć do którejkolwiek z tych kategorii... jesteś w rozkroku :)

technicznie:
byki: "niezrozumiałym"
polska litera w "mieć"
literówka "listopada"

dobra teraz mam już ć to mogie poprawić
dziekuje dean

w jakim rozkroku co ja szpagaciara jestem:)