Moje miasto płonie:
ociężałe słonie
przygniecione słońcem,
skaczą jak zające
od sklepu do sklepu.

Jak muchy do lepu,
ciągną przez ulice
konie i oślice,
napędzane błotem,
które było złote.

Moje miasto tonie:
w jakimś tam salonie
farba się rozlała
czerwona i biała
- wszystko jest różowe.

Maskotki pluszowe
(ociężałe słonie,
oślice i konie)
leżą na wystawie
tak, jak gówno w trawie.

Moje miasto błyszczy:
chyba sen się ziścił
producentów błota,
maskotek i złota,
władających ogniem.

Jak po jakiejś wojnie
toczonej miesiące
(słonie kontra słońce),
wszędzie trupy koni,
oślic oraz słoni.

Moje miasto piszczy:
kości, ciała, wszyscy,
z ziemi wstają trupy
z nieba schodzą grupy
(tych od ognia gości,

którzy to z litości
wobec słoni, koni
oślic, rzekli do nich:
Dość różowatości
uczcie się miłości !)






































































































do żydowskich panów

tje comercyjne
wartosci materialne nad duchowymi
ale ja od dzisiaj nie komentuje juz

bo?

czytalem tam dzisiaj w jakims ogloszeniu, ze wszyscy maja komentowac
a stoje w kolejce za wszystkimi

co to za nick? ten wszyscy, jakiś nowy?

Gdyby w awersacji było dajmy na to po, ue lub inna cholera może by cóś z tego -skąd inąd dobrego tekstu- wynikało.
Motyw żydowski jest już tak przejedzony, że aż mdli.

Antonino.