to przekora nie ochota szczera
zrobiła z ciebie bohatera

kiedy głupio trzaskając drzwiami przetrąciłeś mi łokieć
i nie mogę się nawet poużalać nad nowoczesnym gipsem
bo nie zabierzesz pod kołdrę
tysiąca nie swoich wątpliwości

twoje 36,6 z misternie utkanego miłosierdzia
to tylko pozory
dla obcych
pasażerów nostromo

jesteś zapatrzony w sam wilgotny środek
każdej kosmicznie głupiej pizdy
dopóki nie skazi cię miłością

zniszczyłeś mnie
jak siebie
w końcu nauczyłam się walić kijem w dobrą rękę
która podaje pętko kiełbasy

tę resztkę słabości
do twoich uszu
nosa, ust
wykrojonych obok nieobjętego tomografem rozumu
zaniosę do pck
zanim jeszcze raz zachce mi się odnaleźć wysadzaną lipą drogę
i trafić do ciebie






































































z karabinu maszynowego