Idąc widzę
za chmurą granatową wielkie
oczyska niczym smoka.
To trąba powietrzna, ale bez tornada.

Ściga mój krok, mój cień.
Jest bliżej i bliższa mi.
Tak jakby ukryta we mnie śpi.
Szybka i wściekła.

Chodnik szarością nie iskrzy
przy niej chowa swą twarz,
bezimienny wśród nazw
Znowu pozostał sam z tyłu.






















Bezrobotny człowiek.