Krew ma w sobie taki dziwny smutek. Ma taki dziwny smak. Ma taki dziwny kolor - myślę. Później patrzę jak tężeje w sobie, tak, myslę, ta krew. A krew ścieka po skórze. Nie zwraca uwagi na mój wzrok. A ja przytulam ją do twarzy, do ust, do siebie. Ona ścieka dalej. Od moich brwi na powieki, z kącika oka, spływa po policzku. A jej zapach... istna czerwoń.