znowu świt w zmiętej pościeli
słońce wypala blaskiem źrenice
w rytmie radiowych, czadowych wiadomości
ogolę w lustrze swoje odbicie
kilka łyków kawy i jeszcze 3 stopnie
nim trzasną sterane życiem drzwi bramy
w amoku ulicy dogonię sprintem
tłum o poranku z raju snu wyrwany
ile razy to się jeszcze stanie
ile razy

w pogoni za masłem do powszednich bułek
w kwiku dumy i poczuciu klęski
pozwolę za grosze wydoić mój umysł
i udam ,ze jestem twardy i męski
wyrwany z kieratu czekając na tramwaj
czule obejmę litością spojrzenia
ciężkim krokiem idące do nikąd
szare i smutne dziewcząt wspomnienia
mimo wszystko zadam to pytanie
ile razy to się jeszcze stanie
ile razy

gnany tęsknotą namiastki bliskości
do ciebie będę pędzić po szynach
będę cię kochał pospiesznie i łapczywie
bo on pracuje dziś po godzinach
wracając w ciemności jeszcze raz ułożę
wciąż te same na życie plany
i z lękiem zapytam na tuż przed zaśnięciem
ile jeszcze razy
ile razy