rozstąpiły się chmury nade mną
a słońce wyglądało mdło
kiedy minęło dziewięć miesięcy
odszedł ojciec

22 to zgubny dzień miesiąca

kiedy tak leżał w szpitalnym wyrku
powiedziałam bogu tak
-nie mam już sił więc albo niech szybko wyzdrowieje
albo niech jeszcze szybciej umrze

i umarł...bo z moją wiarą
to nawet kamyczka z miejsca nie potrafię ruszyć
jakaś zmęczona ta moja wiara
i mało wytrwała

a mój zapał ze słomy wieko okopcił
teraz gdy tak siedzę ,myślę sobie
niech to już wszystko się skończy
nawet we wspomnieniach nie widzę już łez

i zastanawiam
czy z wiekiem mój charakter
zaczyna przybierać wygląd zimnej suki

bo już nie tylko ludzie działają mi na nerwy
nawet ptaki przyprawiają o mdłości

i ta pierdolona wierzba co wieczór
wali gałązkami po dachu
chyba czas odwiedzić psychiatrę
a nie jestem artystką jak villas