Trzask drzwiczek, pstryk, torebka na ramię. Pospieszny marsz do sklepu. Obcasy wystukują rytm: zakupy, kąpiel, makijaż, zakupy…

Stała przy ladzie. Wydawała się delikatna i krucha jak figurka z chińskiej porcelany. Byle wstrząs mógł ja rozbić i unicestwić. Kapelusz budził tkliwość i jeszcze jakieś bliżej nieokreślone uczucia. Przywodził na myśl i przypominał lata swej dawnej świetności. Rękawiczki przed spłowieniem musiały stanowić z nim elegancki komplet.
Miała szlachetną twarz, starą, pomarszczona, ale piękną. Trochę zdziwione sarnie oczy patrzyły spłoszone i zawstydzone. Drobne niemal przezroczyste dłonie przekładały grosiki.
Młoda ekspedientka, wysoka i zgrabna jak modelka na wybiegu, mierząc lekceważącym wzrokiem pogardliwie wyrzuciła z siebie:
- To w końcu ile? Dwie?
- Przepraszam – wyszeptała cicho. –Pomyliłam się, chciałam kupić jedną bułkę.
Wszyscy niecierpliwie spoglądali na zegarki, podirytowani wystukiwali palcami na blacie swoje rytmy, przestępowali z nogi na nogę.
Nikt nie opuścił powiek.
Było mi strasznie, było mi okropnie. Ta minuta spadła na dno mojej duszy. Z czasem położy się na niej wiele innych chwil, spraw, wydarzeń, ale ona już zawsze będzie podłożem do ich
przyjmowania i wartościowania.

Wyszłam i wolno powlokłam się do domu…