Gdy północ zawita, opatrzność swą ześle
Przekroczy granice ciemnej gry świateł
Gdy urok swój ku mnie z dna siebie wnet prześle
Ja podążam pod Tobą – kroczące Twe dziecię

Tak idę myślami zajęta przezeń
Plażą, a w morzu Twój blask snem owiany
Choć stopy z lekkością czyniące swą winność
Piaskiem zwolnione, nie wodą

Choć iść ciężko, ciężko Twym światłem oddychać
Ja ginę w oddali bowiem śladu Twego szukam
Jakobym w ramionach Twoich zasnąć pragnęła
Kocem z gwiazd uszytym delikatnie zakryta

Znużona wysiłkiem na wydmach przysiadam
Zamykam oczy, już widzę wyraźniej
Â?eś tylko na jedno wyciągnięcie mych ramion
Więc chwytam tak mocno jak tylko potrafię

Wnet oczy przymykam w zamkniętych wcześniej oczach
I śnię już do Ciebie mocno wtulona
Jak wielkie me dziwy gdy budząc się rano
Słońce na niebie zobaczę miast Ciebie

Mimo wszystko dumą mnie napawa niemą
Faktu niemożliwego prawdziwe istnienie
Â?e choć tylko w wyobraźni mej pod sennym patronem
Z samym Księżycem spędziłam noc jedną