na dębowej desce oddaję się w wieczyste uzytkowanie ryżowej szczotce
i wilgotnym językiem układam twoją na wieczność zmierzwioną szorstkość
wiedząc że tylko z nią mogę spokojnie dojść na zakończenie świata
byc może nie płacąc za wątpliwe nic i możliwe wszystko
wyhaftowaną łzami sąsiadki niehigienicznie mokrą chusteczką
z podliczonym nocą w górnym rogu od rana zaspanym baranem na owcy

chociaż czytając rzeczpospolitą czasem nie opuszcza mnie wrażenie
ze ty i on macie wspólnie urodzony mianownik
wcale nie sprowadzając się ze schodów za jedną rękę
do elektrycznie porażającego licznika

bo siedząc po pólnocy za długo w ciepłej od oligoceńskiej wody wannie
nie chcę twojego trzaskającego sztucznym śniegiem chłodu
podgrzewać zepsutą zapalniczką z tylnej kieszeni
żeby w niepozapinanym kożuchu zobaczyć jak piżdzi w kieleckim
bez majtek tłumacząc swoim pośladkom przy zaparowanym lustrze
że to tylko przeciąg a my codziennie przylegamy do siebie

































































na zdjęciu