Siedząc na właściwym miejscu, uniosła dłonie złożone tak, że przypominały pąk kwiatu lotosu. Rozchyliła palce, a spomiędzy nich wyleciał niebieski motyl. Zatoczył krąg dookoła złożonych dłoni i usiadł na jej czole pomiędzy brwiami. Nagle znikł niespodziewanie, tak jak się pojawił, nie wiadomo skąd i dlaczego. Wstała, a na jej obu ramionach usiadły ptaki. Na prawym orzeł, na lewym gołąb. Uchwyciły w pazurki jej tunikę, zdjąwszy ją z niej uniosły wysoko, po czym wypuściły, a biały materiał tańczył łagodnie opadając. Zatrzymał się ułożywszy wygodnie na tafli jeziora. Ona stała w czerwonej bieliźnie przez chwilę go obserwując, a następnie zdjęła sandałki i popłynęła w kierunku tuniki. Próbowała do niej dopłynąć jednak, gdy była w połowie drogi, połknęła ją duża ryba. Broniąc się, dłonią przebiła żołądek ryby i zanim kwasy nabrały niebezpiecznego stężenia, dotarła pomiędzy wewnętrznymi przedziałami do serca. ÂŚciskała serce tak długo dłońmi, aż ustało. Ryba próbując chwytać ostatkiem sił powietrze, uchyliła usta na tyle szeroko, że powietrze z pęcherza żołądka, wyrwało Ją z wnętrza ryby ku powierzchni wody. Kiedy płynęła do brzegu, ukąsił ją w stopę jadowity wodny wąż. Dopłynęła z trudem i walcząc z drętwieniem ciała, próbowała wyssać krew ze skażonej rany. Wąż jednak jeszcze raz zaatakował i ukąsił ją w udo. Umarła w pozycji siedzącej z przykurczonymi pod brodą kolanami. Na jej głowie zakwitła czarna róża, a w jej ciele wąż uczynił gniazdo dla swoich młodych. Z jej łona wyległy się młode jadowite węże, a ciało rozłożyło się w nawóz. Czarna róża przekwitła i rozsiała się po okolicy, a swoimi spętanymi i ciernistymi pnączami zagradzała skutecznie drogę do miejsca, w którym zmarła. Taką egzotyczną śmierć miała Ona, zanim stała się nimfą, boginką jezior i wód.