Stoi sobie przede mną
Pierwsza szkocka
Patrzę w lustro
Znowu sam
Chyba jestem nałóg

Gdyby chociaz jakaś dama
Mi pomogła
Najlepiej szachistka
W dwójkę łatwiej
Poddać się uzależnieniu

Patrzyłaby na nią lubieżnym wzrokiem
Z sobie tylko wlaściwym wdziękiem
Jednym ruchem rozpakowała by zawartość
Sprawnymi wyuczonymi ruchami palców
Dotknęłaby błyszczącej szyjki
Potem zabawiałaby sie zaokrąglonymi kostkami
Rozpalonego do czerwoności lodu
Powoli beszczelnie podsunęłaby ją do warg
By wypełnić usta i krtań wilgotna substancją
Dając upust żądzom tkwiącym w kubkach smakowych
Arogancko dając do zrozumienia że nie podzieli się
Wypije wszystko sama nie zostawi żadnej kropli
A ja bezbronny, nie zdolny do sprzeciwu
Potrafiłbym tylko dolewać

Patrzę w lustro
Znowu sam
Stoi przede mną
Pierwsza szkocka









































Oranżada