dwie kobiety w niewielkich chustkach
na głowach azylantki z Groznego
skromne i po cichu smutne
ze zgodą w ciemnych oczach

już długo tu płyną miesiące
dzieci w szkole świergoczą po polsku
odegnane pierwotne lęki
pospołu z ojczystą mową

jak wam się wiedzie? dawolny?
tak nie strieliajut i nie ubiwajut
swajo praszli wzrosłyje
dzieciej żałko jutro mgliste

starannie skrywane ramiona
głowy okrywać- tradycja
kultura obyczaj i wiara
i ludzkie dłonie nie kule

choć ciężko i szarpie tęsknota
do bliskich do kraju do siebie
to jeszcze znajdzie się kromka
bezpiecznego chleba dla dzieci

a w życiu tyle ważności
tego co warto co trzeba
i najważniejsze to życie
nie kupisz go w sekond hendzie