Po upalnym dniu
wieczór przyniósł ulgę
zmęczonemu ciału.
Wpatrzona w milczenie
usiadłam na rozgrzanej plaży.

Obok – kilku zachwyconych turystów,
jakby słońce malowało im dusze
ostatnim światłem dnia.

Muślinowa cisza spływała łagodnie
szeptem zmierzchu,
bez ciężaru oczekiwań.


Żadnych słów –
bo cóż mogłabym powiedzieć?


Tylko to spojrzenie –

głębsze niż sens istnienia –

zanurzyło się we mnie,

jak modlitwa bez imienia,
światło bez ciała,

ciało bez ciężaru, 

prawda bez wyznania.

Tkliwe, spokojne,

bliskie ciszy przed świtem,
gdy cały świat zamiera
w bezruchu.

Czy jedno spojrzenie
może ogarnąć wieczność?

A ja, lekko zawstydzona,
patrząc w głęboki błękit
morskiej fali
zrozumiałam:

Bóg przychodzi czasem

bez słów,

bez twarzy,

w nagiej obecności










































drugiego człowieka.