Zabiłeś we mnie wiarę w człowieka
i rozerwałeś serce na strzępy,
więc zaraz zemsty mojej doczekasz,
bo plan uknułam bardzo podstępny.

Będę cię dręczyć i wciąż nawiedzać,
ani na chwilę nie dam spokoju
i będziesz krzyczał: kochana przebacz,
aż się nerwowo całkiem rozstroisz.

Nawet gdy wielką wyrazisz skruchę,
to przebaczenia już nie dostaniesz,
będziesz szczęśliwy po moim trupie,
gdy wylądujesz w domu bez klamek.




























































Daj krokodyla!