ludzie noszą w kieszeniach kamienie
w ustach zatrzymują przekleństwa
pomieszane z modlitwą
idą naprzód choć nie znają drogi
udekorowanej ideałem miłości
budują miasta które zabierają im oddech
w swoich kościołach
na swoich wycieraczkach
na końcu własnego języka
utrzymują przy życiu chwasty
dadzą się wysłać
na każdą niepojętą wojnę
dopóki dźwigają ciężkie siaty z żarciem
nie myślą
zazdroszczę im że są obojętni
kiedy ich zaniedbany pies
rozszarpuje bezbronne kaczuszki
bo jednak kocham tych ludzi
kruchych jak źdźbło trawy
którzy wciąż nie mają odpowiedzi
ale potrafią jakoś
bez nich żyć
















































na stole sekcyjnym