bez tobołów z pustymi rękoma
gdzie noc szalona i spłakane niebo

a niech sobie beczy
ja i tak polazę do lasu śniegowego
bo mnie rzeczywistość już męczy

kurwa mać
jak mnie już głowa od głosów boli
ludzkie jazgotanie należy olać

mało kto mnie rozumie choć mówię
wyraziście spierdalaj paszoł won
nawet kiedy zmienię ton

i naiwną strugam
kurna tępym heblem
wygładzam deszczki z uśmiechem





























































































na kuferek nadziei