w tym dziwnym domku
na przedmieściach
mała dziewczynka
teraz mieszka

tam

nikt gęstym słowem nie zakłóca
spokoju
co wymusza
sącząca się leniwie
ze ścian
cierpliwa
cisza

nikt drzwi też nie zamyka
by odciąć się od reszty
bo każdy chce zrozumieć
sens
poobiedniej sjesty

i tylko słowik czasem
cienkim głosem zakwili
gdy okno jest otwarte
w pokoju małej Mili
wdzierając się w jej spokój
zmuszając ją do czucia
i zrozumienia tego
jak delikatna jest
ludzka dusza
















































































































































hospicjum