mieszkam na ulicy bezdomnych
wierszy, które mówią weź mnie,
rozbierz i sponiewieraj.
płacę sobą, regularnie się sprzedaję
za grosz weny.

jestem poetką, żyję w kartonie,
nie dbam o jutro.
po cichu regularnie przełykam wersy,
które nie zdążyły nabrać
sensu.

tak żyję, tak jem.

piję, gdy pada
w konwulsjach ostatnia myśl
każdej nocy.

taka ładna dziewczyna,
a takie brzydkie wiersze.

ropowiersze.

i na nic bandaż, na nic spirytus,
gdy pod paznokciami
rozmnażają się bakterie.