przyznaję że obudzić potrafisz pragnienia
sił dodać żeby szczytów sięgnąć mierząc w słońce
lecz co dziwne twe groty mijają się z celem
choć naciąga łuk wiedzy cięciwę talentu

burzysz morza bałwany zalewa cię ogień
namiętności gra płonie jakby acetylen
łączy tnie i wypala najróżniejsze związki
lecz efekt pozostaje wciąż metalem zimnym

nie zazdroszczę ci chwały nie szukam poklasku
starczy mi za nagrodę ziarenko sympatii
uśmiech i dobre słowo - tyle z ziemskich blasków
a Bogu pozostawiam dochodzenie racji