Na spoczniku schodów
pomiędzy piętrami
stanąć i odsapnąć chwilę.
Pomyśleć, albo nie myśleć.
Rozsypane ziarenka grochu,
co wypadły
niepostrzeżenie z siatki
pozbierać po kolei.
Uśmiechnąć się do siebie,
albo się nie uśmiechać.
Uciszyć szum myśli.
Odsapnąć i podreptać
własnym rytmem
na kolejne piętra.
Tam, na samej górze
coś jest
- czuję zapach świeżo parzonej kawy.



(ze starych)