Mówię do ciebie, a ty mnie nie słuchasz.
A skłamię mówiąc, żem to ja głucha,
a ty mnie słuchasz, a on mnie słucha.
Nie! Przecież on śmieje się od ucha do ucha,
a płakać winien!

Ty mówisz do mnie, a ja wsłuchana
śnię o twych słowach od rana do rany
i na wpół zlękniona wołam: „Kochany!
Oszczędź mnie proszę, lub oszczędź rany!”
Nie słucha.

Ja zawsze słucham. Czasami nie słyszę.
Lecz głos rozsądku nie jest romantyczny,
a twe pieszczotliwe wołanie: „Zrób za mnie.”
Gdy staje przy mnie, my ramię w ramię,
tak, wreszcie razem.