siedząc w fotelu łza w oku kręci,
a w niej wspomnienia dawnych lat,
które ugrzęzły w mojej pamięci,
niby przekwitły piękny kwiat.

jak w filmie niemym w stareńkim kinie,
widzę nad sobą matki twarz,
niebieskie oczy, subtelną minę
- to był ostatni wtedy raz.

łza rozpłynęła się w źrenicy,
taśma zerwała się w połowie,
trudno odszukać tamtych śladów,
w kwiatach stojących na jej grobie.