Rzuciłam Cię w kąt bez większego strachu
o własne wnętrze.
Mądrzy ludzie szeptali, że rozstanie z Tobą
dobrze mi zrobi
- że odechtnę pełną piersią
bez łańcuchów na ciele o Twoim imieniu,
że przybiorę na plecy skrzydła,
bo latać potrafię,
jedynie Ty tłumiłeś moją wolność.
Miałeś odejść podobnie jak przyszedłeś
- z zamkniętymi na świat oczami,
bez skrupułów.

Odszedłeś
na moją nieskończoną chwałę.

Tymczasem - o, ironio! - czuję się niepełna.

Mógłbyś już wrócić,














(Nie)Zbędny Kilogramie.