krzyk duszy niesłyszalny cichnie
daremne wołanie jeśli nikt nie słucha
udręczona niemożnością milknie
wszyscy odeszli wokół cisza głucha

tylko czasem losem Menelaosa
goniąc fantom po trojańskiej morenie
wywołuje uśmiech i uśmiech Stesichorosa
strach Parysa i wdzięczność Helenie

by zdążyć podnieść czasu rękawice
ocalić byt, sens nadać ,strach oddalić
świadomości zastygłej cyfr księżyce
nie mogą smutku świata obalić