nie mogłam zostać w domu nosi mnie od wewnątrz
lubię ciemność nocy mgłę niepewność chwili
dotrzeć muszę w najczarniejszą drogę
tylko by się przekonać że skręca jeszcze dalej
lubię patrzeć w las i nie rozpoznawać kształtów
brnąć w wąwozy przepastne i nigdy nie zawracać
stoję teraz zmoknięta na pustkowia szosie
w ręku mam torbę z chlebem drugą podnoszę w nadzieji
zza mokrej grafitowej kopuły widnokręgu
wyłaniają się dwa swiatła moja zguba albo szansa
auto powoli staje otwieram drzwi w półmroku
patrzą we mnie zmęczone samotne męskie oczy
zajmuję przedni fotel rzucam ochryple cel drogi
rusza co chwile patrząc na nierówności bluzki
strach odebrał mi mowę i sparaliżował
brnę w czerń i ciemność lecz boję się człowieka
pierwszy raz od dawna chcę ujrzeć moich bliskich
czerwone karo skręca z dwupasmowej trasy
staje w ciemnym parku po walce wypadam
bezsilna na ziemię z plamą krwi na czole
od martwego ciała uciekam przed siebie































































































dzwonię do pasera