Ostatni apel ze sztandarem szkoły.
Ostatni temat
na zapisanych datami tablicach.
Zamyka się pewien rozdział ich nauki.
Dziwny skurcz serca,
słowa grzęzną w krtani.
Te chwile zawsze są niezwykle trudne
i łzy wyciskają,
nawet u odpornych.
To czas pożegnań z ukochaną panią,
czas na świadectwa,
czas podziękowania.

Dziś szóstoklasiści
w galowych mundurkach
i z różami w dłoniach,
po raz ostatni
idą całą klasą




























za trumną.

( To nie jest wyciskacz łez. Wczoraj byłam (z moją wnuczką)
na pogrzebie trzydziestoczteroletniej nauczycielki, matki miesięcznej córeczki. Tragedia.)

Cześć Anno,

dobrą koncepcję uchwyciłaś. Niby zakończenie roku, a tu pogrzeb. Ubrałbym cała historię nieco inaczej. Stworzył scenę pożegnania z wychowawczynią tak realną, że jej trumna w awersacji wymiotła by całą wodę z oka.
Naprawdę dobry pomysł. Gratuluję.

najsmutniejsze jest to, że to nie jest pomysł, ale przytłaczająca rzeczywistość.