Pamiętam, że go nie lubiłam,
jeżeli mogłam, unikałam,
za dnia wciąż wpędzał mnie w bezsilność,
nocą pojawiał się w koszmarach.

Nie raz najadłam się obciachu,
bo jakoś nie umiałam sprostać
jego wciąż nowym wymaganiom.
Czyżby ciążyła na mnie klątwa?

Niepogodzona z porażkami,
nienawidziłam, przeklinałam,
rozmazywałam łzy na twarzy,
myślałam - nie jest nam pisane.

A jednak było - w jeden wieczór
coś podszepnęło - spróbuj znowu
tchórz ripostował "to szaleństwo!".
Czułam, że właśnie przyszła pora.

Przebrałam się, upięłam włosy
i poszłam stanąć oko w oko
z tym który dręczył mnie w przeszłości.
Nienawidziłam, a dziś kocham














sport.

Dobrze

zabrakło wzmianki o upojnym zmęczeniu endorfinach pocie bólu i łzach ale fajny pomysł ;)