artysta który spóźnił się na wernisaż
jest bardzo zmartwiony
zaistniałym zaniedbaniem

artysta który spóźnił się na wernisaż
nie wie z tego wszystkiego
gdzie zostawił ukochaną butelkę

artysta który spóźnił się na wernisaż
dopiero wtedy wykrzykuje na całe gardło
przekonująco o niedogodności maszyn latających

globalnym ociepleniu umarłej
foce zniszczonej pocztówce
pustym fotelu sercu portfelu

artysta który spóźnił się na wernisaż
wbija sobie sztalugę w skroń
żeby naprędce nadrobić jakoś
zmarnowane płótna

i ubrudzone dłonie
atramentem farbą krwią
pod szynami
zabieganych zwykle tramwajów

i tyle mu pozostało
po wielkich nadziejach
myślach pieniądzach miłościach

tysiąca artystycznych
wernisaży awangardowych
godzin

pośpiesznie nocnych

to są wiersze nie erekcjata